Итгэл

Ломбардын эзний хөрш Хуи гуайн хүү үе үе тамхи татлаа, зодоон хийлээ гэж аавынхаа чихийг халууцуулна. Хөөрхий эцэг нь ам бүлээ тэжээх гэж өдөржин ажиллаж, хүүхдүүддээ ч олигтой хэдэн үг хэлж амжихгүй. Нэг өдөр хүүдээ жинхэнэ алганы амт үзүүлж, дуу шуугиантайхан юм боллоо. Ломбардын эзэнтэй дотно юм болохоор Хуи гуай байдаг зовлонгоо түүнд л тоочно.

Нэг өдөр Хуи гуай ломбарданд яаран орж ирээд “Чи манайд нэг ороод ирээч. Нэг юм харуулах гэсэн юм. Намайг бодвол арай олон хүнтэй уулзаж явсан чи тэрийг хараад юу болохыг нь хэлээд өгөх байх” гэлээ. Яаран орвол гартаа анфетамин татах хэрэгсэл барьчихсан зогсож байх нь тэр. Юунд хэрэглэдгийг нь сонссон даруй Хуй гуайн царай цайрч, хөшиж орхилоо. “Ганцаараа биш бусадтай хамтарч хэрэглэдэг байж таарна. Та хүүгийнхээ ажилд очиж нэг шалгана байгаа” гэж зөвлөхөөс хэтэрсэнгүй. Хүүдээ уурласан Хуй гуай загнаж нэг, зодож нэг үзлээ. “Энэ чинь тоглоом биш шүү дээ” гэж аргадаж хүртэл үзэв. “Тийм ч ноцтой биш байх гэж найдаж байна. Хүүхдүүд сонирхож байгаад болих биз” гэж хэлэхийг сонсоход хүүдээ итгэх итгэл алдраагүй бололтой.

Хоёр жилийн дараа Хуй гуай гүйхээрээ шахам орж ирээд “Хүү маань цагдаад баригдсан гэнэ. Та надтай хамт яваач, таньж мэдэх хүн байна уу?” гэх нь тэр. Санаа зовсон тэд ломбардын газрыг даруй хааж дүүргийн хэлтэст очлоо. Цагдаагийн газар хар тамхи хэрэглэсэн гэсэн хэсэг залуусын дунд хүү нь харагдана. Ломбардын эзэн таниж мэдэх найз цагдаа нараа гуйж гуйж хүүг нь авч гарчээ.

Гэвч энэ байдал удалгүй дахиад л давтагдлаа. Хөршийнхөө цөхрөнгөө барсан царайг харах тусам сэтгэл өвдөх ч чадах бүхнээ хийгээд ч энэ хүүг засаж авч чадах үгүйгээ мэдэхгүй. Өөрийн хүү байсан бол түүний л адил яахаа мэдэхгүй байх байсан даа гэж бодно. Удалгүй Хуй гуайн бие муудаж, энэ хорвоог орхин одлоо.

Гэвч хүү нь засарсангүй. Хар тамхиа татахын тулд гэрээсээ хулгай хийж, худал хэлж, айлгаж, сүрдүүлж, хажууд нь хүн тэсэхийг аргагүй болж ирэхэд тэр хавьд түүнийг тоох хүнгүй боллоо. Ломбарданд ч үе үе ирнэ. Худал хэлж мөнгө авах гэхэд түүнийг загнаад гаргах ч араас нь сэтгэл өвдөнө. Тэднийхний амьдрал нүдэн дээр яаж сүйрч байгааг харахад бүр ч хэцүү.

Гурван сар өнгөрсний дараа хөршийн хүү дахиад л тэдний хаалгыг татлаа. “Чин ах аа, Би Тайпэйгаас явахаар шийдлээ. Тайдонгд нэг эмчилгээний сайн газар байдаг гэж сонслоо.” гэхэд үнэн байгаасай гэж бодов. “Надад эмчилгээний зардал хэрэгтэй байна. Барьцаанд тавих юм олдсонгүй” гээд нэг хуучин хүлээн авагч, өдрийн тэмдэглэлийн дэвтэр, бас нөгөө хар тамхи татдаг юмаа барьчихсан зогсож байгаа харагдав. Ээжээс нь бусад нь түүнийг тоохоо больсон, хурдан үхээсэй л гэж боддог болсон гэж ярив.

Тэднийхээр орж гарах хар тамхичид, мөрийтэй тоглоомчдыг хараад л мэддэг болсон ломбардны эзэн түүний энэ яриа итгэхэд бэрх байсан ч хөрш найзаа бодоод түүний хүүд үгүй гэж хэлж чадсангүй, баримт гаргаж бичлээ. Авчирсан эд зүйл нь үнэ хүрэх зүйл биш байсан ч түүнийг сайхан амьдраасай, өөд болсон аавыгаа тайван амраагаасай гэж чин сэтгэлээсээ хүссэндээ гуйсан мөнгийг нь өглөө. Хаалгаар гарч одохыг нь харахдаа түүнийг дахин ирэх үгүйг хэлж мэдэхгүй байсан юм.

Хөршийн хүү тэр хавиар хэдэн жил үзэгдсэнгүй. Өнөө хүлээн авагч, тэмдэглэлийн дэвтэр хоёрыг ч нэг буландаа хийгээд мартаж орхижээ. Хар тамхи хэрэглэсэн хүн, тэр тусмаа хэт донтсон түүн шиг хүүхэд засарна гэж тун ховор. Өдий олон жил өдөр бүр янз янзын хүнтэй уулзаж явахад бишгүй л зүйлийг үзлээ. Тэр хорыг хэрэглэх гэснээс өөр зүйл толгойд нь орохоо больсон тэр цагт амьдралд итгэх итгэлгүй болж, өөрийг нь гэсэн бусдын сэтгэлийг юман чинээ бодохгүй.

Дахиад хэдэн жил өнгөрсний дараа нэгэн өдөр Хуй найзын хүү ломбардын эзнийд ирлээ. Түүний урд нас намба суусан сайхан залуу, даруухан хөдөөний бүсгүй, хөөрхөн хүү гурав зогсож байв. Тэднийг хараад баярлахын дээдээр баярлаж “Хөөрхий найз минь одоо л нэг санаа амарсан даа” гэж бодож, нулимсаа барьж чадсангүй.